To właśnie tę notkę dedykuję Tobie Iko, ponieważ Ty napisałaś dla mnie coś pięknego.
- Kim jesteś? - zapytał ktoś.
- Może zacznijmy od tego kim nie jestem. Na pewno nie jestem ideałem, nikt nie jest. Nikt nie jest i nigdy nie będzie idealny. Jak każdy popełniam błędy, jednak umiem je dostrzec i naprawić. Nie każdy tak potrafi, więc uważam to za sztukę. Pomyśl tylko- mamy lato. Te piękne, słoneczne dni napełniają energią, prawda? Czujesz przypływ tej mocy, tego szczęścia? Bo ja tak, odczuwam to bardzo silnie. Kroczę przez świat, idę przez życie. Nie oglądam się w przeszłość, nie żyję przyszłością. Żyję chwilą, danym momentem, przelotnym obrazkiem i doznanym uczuciem. Na swojej drodze spotykam przeszkody, przecież zawsze musi być jakiś zakręt. Ale pokonuję go, wiem, że muszę. Nie wszystko jest zawsze widziane przez różowe okulary, prawda? Wiem coś o tym, ale mimo to świat jest piękny. Zauważyłaś kiedyś ile ma barw, ile daje szczęścia? Nie? To dlatego, że nie jest to proste. Trzeba się na chwilę zatrzymać, a przecież niektórzy tak pędzą, nie oglądając się na nic. Spróbuj więc przystanąć na chwilę i napawać się pięknem przemijającego dnia. Wiesz może ile radości może sprawić zwykłe słońce? Bo ja wiem doskonale, promienie słoneczne zawsze mnie radują. Potrafię wtedy spojrzeć na wszystko inaczej, nie jest tak źle, jakby się mogło wydawać. Spójrz na tych ludzi mijających Cię obojętnie. Czy oni widzą to, co Ty? Na pewno nie, przecież od razu widać ten kaprys na ich twarzach. To z pewnością nie jest wyraz szczęścia. Ale cóż, nie wszyscy potrafią cieszyć się tym, co zostało im dane. To ważna umiejętność, nie posiada jej każdy. Ale tak to już w życiu bywa, nic nie może być tak, jakby się chciało. Mimo to, może być pięknie. Uwierzysz? Tak, to możliwe! Jeśli rzeczywistość płata figle, oddaj się marzeniom! Tak łatwo jest oddalić się na obłoczku z waty cukrowej, wiem coś o tym ;) Poza tym takie coś zawsze może pomóc.
- Może zacznijmy od tego kim nie jestem. Na pewno nie jestem ideałem, nikt nie jest. Nikt nie jest i nigdy nie będzie idealny. Jak każdy popełniam błędy, jednak umiem je dostrzec i naprawić. Nie każdy tak potrafi, więc uważam to za sztukę. Pomyśl tylko- mamy lato. Te piękne, słoneczne dni napełniają energią, prawda? Czujesz przypływ tej mocy, tego szczęścia? Bo ja tak, odczuwam to bardzo silnie. Kroczę przez świat, idę przez życie. Nie oglądam się w przeszłość, nie żyję przyszłością. Żyję chwilą, danym momentem, przelotnym obrazkiem i doznanym uczuciem. Na swojej drodze spotykam przeszkody, przecież zawsze musi być jakiś zakręt. Ale pokonuję go, wiem, że muszę. Nie wszystko jest zawsze widziane przez różowe okulary, prawda? Wiem coś o tym, ale mimo to świat jest piękny. Zauważyłaś kiedyś ile ma barw, ile daje szczęścia? Nie? To dlatego, że nie jest to proste. Trzeba się na chwilę zatrzymać, a przecież niektórzy tak pędzą, nie oglądając się na nic. Spróbuj więc przystanąć na chwilę i napawać się pięknem przemijającego dnia. Wiesz może ile radości może sprawić zwykłe słońce? Bo ja wiem doskonale, promienie słoneczne zawsze mnie radują. Potrafię wtedy spojrzeć na wszystko inaczej, nie jest tak źle, jakby się mogło wydawać. Spójrz na tych ludzi mijających Cię obojętnie. Czy oni widzą to, co Ty? Na pewno nie, przecież od razu widać ten kaprys na ich twarzach. To z pewnością nie jest wyraz szczęścia. Ale cóż, nie wszyscy potrafią cieszyć się tym, co zostało im dane. To ważna umiejętność, nie posiada jej każdy. Ale tak to już w życiu bywa, nic nie może być tak, jakby się chciało. Mimo to, może być pięknie. Uwierzysz? Tak, to możliwe! Jeśli rzeczywistość płata figle, oddaj się marzeniom! Tak łatwo jest oddalić się na obłoczku z waty cukrowej, wiem coś o tym ;) Poza tym takie coś zawsze może pomóc.
Pozdrawiam całą Twoją cudowną osobę. Kocham Cię ♥
Na samym początku mojego wywodu, chcę Ci gorąco podziękować - co prawda, nadal nie mogę wyjść z podziwu, że tyle intelgentnych osób uważa mnie za równą sobie, i dedykuje mi swoje dzieła, ale w głębi duszy, takie postępowanie łechta mile moje zasrane ego.
OdpowiedzUsuńMasz rację - słowo ideał, podobnie jak " normalny " nie ma najmniejszego sensu.
Nie każdy człowiek potrafi przyznać się do swoich błędów, a to jest przecież pierwszym krokiem do naprawienia naszych postępków. Większość uważa, że jeśli nie będą wspominać, równa się to z usunięciem skutków ich działań.
Oczywiście, szczęście, zwłaszcza w wiosennej porze, jest banalnie łatwe. Słoneczny dzień, czy " kocham cię " z ust osoby, na której ci zależy. Tabliczka czekolady, idiotyczne lody. To jest właśnie szczęście. Niektórzy mówią, że to marna pociecha, bo w końcu, gdzie się podziała radość stała . Ale pomyślmy - czy to miało by sens ? Gdyby ktoś był szczęśliwy cały czas, przestałby to doceniać, i całe to przedsiębiorstwo straciło by na wartości.
Pierożku, jak słusznie zauważyłaś - nie wszyscy potrafią dostrzegać to, co jest im dane, i cieszyć się tym. Czym byłaby nasza nędzna egzystencja, bez przyjemnego dreszczu podniecenia ?
Czy byt byłby wart tylu cierpień bez pasji, adrenaliny ?
Póki czujemy, jest jeszcze szansa. Wpasuję w tekst jeden z moich ulubionych cytatów, który nomen omen, pokazuje właśnie, jak ważne są małe elementy świata :
" Wyciszam obawy i chłonę wszystko, co szumi i drży w okół mnie. Gałęzie o szarozielonych liściach. Ptaki budzone brzaskiem. Lepką mgiełkę otulającą moje łydki. (...) W piersi budzi się znajoma siła. Moja ludzka powłoka rozpływa się, znika..."
Stłukiśmy nasze lustra, przytłoczeni rzeczywistością. Przez to właśnie, nie zauważamy, ile rzeczy posiadamy, i jak łatwo wszystko może nas opuścić, nie wrócić już więcej...
I tak, tak, wiem, komentarze piszę na poziomie nierozgarniętej umysłowo siedmiolatki. Każdy ma swoje wady ? Musisz mi wybaczyć.
Kocham Cię.♥