Jesteśmy jak zamknięte w więzieniu dzieci, które żyją w nas.

Zapragnęła odbudować mur [...]. 

Teraz zza jego resztek dobiegał płacz małej dziewczynki. 

Dziewczynki, która bała się, że już nikt jej nie pokocha.

W każdym z nas żyje mała dziewczynka. To dziecko, które tupnie nogą stawiając na swoim. To, które krzyczy w środku nas. Nie daje spokoju. Za wszelką cenę chce wygrać, zawładnąć nami. Gdy dziewczynka się uspokoi, to wszystko znowu będzie dobrze.

Ale ona nie zamierzała się uspokoić. Łkała i płakała, kurczowo trzymając się krat.

Przypominały one kraty więzienia.  Sidła się zatrzasnęły. A ja pragnęłam tylko utulić małą dziewczynkę. Uwolnić ją. Była w pułapce. Sama, niewinna. Zamknęli ją. Nie dali żadnej swobody. Siedziała w środku, miała zostać tam już na zawsze. Nie było innego wyjścia. Przecież nie miała się gdzie podziać. Kopała, tupała i krzyczała. A wszystko działo się we mnie samej. Ona była częścią mnie. Tworzyłyśmy już jedność. Sprawy zaszły za daleko
i nie potrafiłam się od niej uwolnić. Byłam uzależniona i nie umiałam z tym walczyć. Odpuściłam.