Ludzie to nie zabawki. To tylko ludzie.

Dlaczego jednego dnia tętnię życiem, a kolejnego nie widzę sensu istnienia?

Dlaczego myślę o tym, co robię, dopiero po fakcie?

Dlaczego żałuję tego, co uczyniłam lub powiedziałam, gdy jest już za późno, by to cofnąć?

Już kilka sekund po zdarzeniu czuję się winna i ociężała.

Nie chcę krzywdzić ludzi wokół.

Ale co z tego?

Przecież najpierw to robię, a potem utrzymuję swoją złość w środku,
zamykam się w sobie.

Wtedy czuję, że postąpiłam niewłaściwie.

Zdarza się, że wyżywam się na wszystkich w pobliżu mnie.

Tak też było wczoraj.

Gdyby dane osoby wiedziały, co czułam...

Gdyby miały świadomość, jak źle było mi z myślą, że sprawiłam im przykrość...

Przecież... nie chciałam.

Marne tłumaczenie.

I co zrobić z tym, że od razu po fakcie miałam gulę w gardle i łzy w oczach?

Milczałam, bo nie chciałam ranić większej ilości osób.

Miałam ochotę siąść i zwyczajnie rozpłakać się jak małe dziecko.

Odpychałam ich od siebie, bo sama musiałam zmierzyć się z własną złością, sumieniem.

Nie wiem jak to odebrali, ale chciałam dobrze.

 Wiem, że potem i tak ponownie wybuchłam.

Czy w ogóle tego nie kontroluję?

Sama nie wiem.

Wczoraj na pozór wszystko było mi obojętne,
choć tak naprawdę wciąż myślałam o tym, co zrobiłam.

Najbardziej wściekałam się na siebie, oni przecież nic nie zrobili. Przepraszam.