Zburzenie muru może oznaczać wolność.

- Pssst, wszystko będzie dobrze! Wierz mi, wszystko będzie dobrze!

To słowa jej ojca. Taty, który już nic nie powie.

Zbawienne słowa?

Wypowiedział tych kilka słów, ale w końcu i tak skonał. Czuła wewnętrzną pustkę, chłód. Tylko on starał się jej pomóc. Ale było za późno. Już za życia był dla niej martwy. A teraz ona powtórzyła jej słowa. Pozwoliła znów odczuć to ciepło.

Gula wyskoczyła z gardła, wyrywając ze sobą kawał muru i rwącym potokiem, z ciała targanego spazmami płaczu, spłynęły samotność, strach oraz zwątpienie, które towarzyszyły Mai od wielu miesięcy. Płakała żałośnie niczym małe dziecko i desperacko uczepiwszy się mocno zaciśniętych wokół siebie ramion, ukryła twarz, wtulając ją w szyję kobiety.

Czuła ciepło, bliskość, strach i szczęście, ale najważniejsze, że czuła.

Wystarczyła chwila, jeden uścisk, by wszystko się zmieniło. Mur budowany tak długo, zwyczajnie upadł. Ale czy na pewno chciała, by ktoś się przez niego przebił? Przecież to była obrona. Przed złem, ludźmi, sobą. A teraz nic już nie stanowiło ochrony. Można było ją zranić. To było zbyt proste. 

Mimo to, dobrze było znów czuć. Płakać, wreszcie móc beztrosko wylewać własne łzy. I wtulała się w czyjeś ramiona. Teraz one stanowiły pociechę. Miała przy kim płakać, swobodnie.

Zniszczony mur, nie wiadomo, czy uda się go odbudować. Jednakże co znaczą jego szczątki przy tych spazmach płaczu? Zupełnie nic. Po prostu uwolniła się. Minęła kraty, prześliznęła się obok nich. Była wolna, pierwszy raz od dawna.