Teatr.

Tak, teatr.

Teatr masek.

Sztuczne zachowania?
A może więcej emocji, niż kiedykolwiek?

Tak.

Taki prawdziwy teatr,

gdzie gramy uczuciami.

Słowa nie mają znaczenia, 

bo emocje są dużo większe.

A jakże odczuwalne...

Nie tylko dla nas, ale i dla innych.

I nic nie było sztuczne, udawane.

Graliśmy, jakbyśmy byli w takiej sytuacji.

I tak było to odebrane.

Płakali prawie wszyscy.

A wszyscy mieli łzy w oczach.

Nie da się tego opisać słowami,

bo one nie wyrażają nawet 

w najmniejszym stopniu tego, 

co się działo w nas samych.

Może w niektórych dokonała się przemiana?
To już osobista sprawa, 

ale jestem pewna, że każdy poczuł ten przekaz.

Jesteśmy panami świata.

Tak.

Warto walczyć, warto biec.

Oby nie w wyścigu szczurów, który pokazaliśmy.

Bo taki wyścig niszczy międzyludzkie relacje.

Za to teatr je buduje.

Połączył nas.

Tworzyliśmy całość, jedność.

Niesamowite.

W życiu nie przeżyłam czegoś podobnego.

A teraz?

Stan przyjemnego otępienia.

Bo wciąż do końca nie ogarniam tego,

co dzieję się wokół mnie.

Czuję tylko to w środku.

Czuję całą sobą.

Niesamowite.