Dzieci ulicy.

Macie pojęcie, 

że ludzie mieszkają na ulicy?

Biorą narkotyki, ćpają.

Nie radzą sobie z problemami, 

próbują uciekać.

Ale to trwa tylko chwilę.

Potem jest jeszcze gorzej.

Z każdą chwilą czują potężniejszy ból, 

zawroty głowy, łaknienie.

I nie potrafią z tym walczyć, znów biorą.

Co ich do tego zmusza?
Sytuacja rodzinna, patologia.

Są bici, gwałceni, poniewierani.

Mają pooraną bliznami psychikę

 i nikogo bliskiego w pobliżu.

Bo ludzie odchodzą, 

są tylko przelotnie.

Żebrzą o pieniądze na towar i jedzenie.

Śpią na dworcach, 

bo nie chcą wracać do domu, 

którego i tak już nie mają.

Boją się.

Życie ich przerasta.

Wciąż uciekają od niego, 

niektórzy nawet umierają.

I dopiero śmierć przynosi ulgę.

Chyba, że komuś uda się skończyć z nałogiem.
Ale to trudne, 

to zbyt trudne dla wielu.

Myślą, że są wolni, 

ale tak naprawdę są jedynie

w ślepym zaułku wolności...