Ból.

Każdy z nas się boi. 

Boimy się różnych rzeczy,
ale boimy się bez wyjątków.

Boję się ufać, ale jestem naiwna,
więc ufam ponownie, mimo wszystko.

A potem znów przypominam sobie,
czego się bałam. 

Właściwie inni mi o tym przypominają,
ból mi o tym przypomina. 

On w ogóle nigdy nie daje o sobie zapomnieć. 

Czasem chowa się gdzieś w głąb nas,
a tam kuje, uwiera. 

I choć próbujemy o nim zapomnieć,
nie pozwala na to. 

Odczuwamy go, wciąż i wciąż. 

Nasze starania są nieistotne,
nie da się go wyzbyć. 

Nawet najszczęśliwsi cierpią, 

tylko nie zawsze dają to po sobie poznać. 

Ukrywają się w skorupie, pod maską. 

Ale czasem maska musi opaść,
by emocje zostały uwolnione. 

Wtedy jest już tylko ból. 

Ból i rozpacz, czarna rozpacz.

I nie możemy tego zmienić,
nie potrafimy, 

może nie chcemy? 

Pogrążamy się w bólu,
który wyżera nas od środka. 

Wypala emocje, głównie te pozytywne. 

Pozostaje cierpienie, smutek
 i nieustannie towarzyszący im ból,

ten cholerny ból,
który zabija wszystko w nas. 

A potem jesteśmy już tylko stworzeniami,
gorszymi nawet od zwierząt, 

które łakną tylko jednego- wyzwolenia.

Ból jest unicestwiaczem,
bo gdy się pojawia, 

nie istnieje już nic innego.

Żadne uczucia nie są ważne,

liczy się tylko pragnienie ucieczki. 

Ale nie mamy dokąd uciec,
i tak nas dopadnie, 

wszędzie.