Przyjaciele.

Czuję się taka bezsilna. 

Jestem wykończona, psychicznie. 

Tak bardzo wypompowana. 

Nie daję rady. 

 

Staram się jak mogę. 

Ale wiem, że zwykłe "będzie dobrze" nie pomoże. 

Dlatego próbuję być lepszym wsparciem, podporą.

 Ale to takie trudne. 

 

Przyjaźń wcale nie jest prosta. 

W końcu przyjaciele nie są tylko po to, 

by dzielić radość i śmiech, 

ale także po to, by dzielić smutek i łzy. 

 

Są po to, by być przy nas

 i byśmy my byli przy nich.

Nie ważne czy zechcą stanąć, czy biec.

Będziemy z nimi.

 

Dlatego od kilku dni czuję się tak bardzo zmęczona. 

W tej chwili to chyba mnie przerasta. 

Siadam wieczorami i czuję się taka ciężka... 

 

Zamykam oczy, próbując o tym zapomnieć.

 Chcę na chwilę odpłynąć, 

poczuć się wolną przy kojących dźwiękach ukochanej muzyki

 i z gorącym kubkiem pełnym herbaty przy policzku. 

 

Chcę samotności, 

beztroskiej, błogiej samotności. 

 

Chcę iść nocą na spacer, w deszczu. 

Ale tym razem bez słuchawek. 

Bo już wiem, że chciałabym naprawdę czuć ten deszcz, 

te zimne krople na nosie. 

 

Chciałabym, żeby to było jak najbardziej realne. 

I wiem, że kiedyś to zrobię,

 że muszę to zrobić. 

Ale teraz, 

w tej chwili to pozostaje jedynie fantazją. 

 

Nie jestem w stanie uczynić niczego pożytecznego, 

a fakt, że jutro muszę rano wstać

 i jak co dzień iść do szkoły, 

dobija mnie jeszcze bardziej. 

 

Wiem, że jest krótko po Nowym Roku

 i że obiecałam sobie nie zmieniać nastawienia na gorsze. 

 

Ale tak naprawdę w tym wszystkim 

wciąż próbuję doszukać się choć szczypty optymizmu. 

Nawet się uśmiecham, 

bo mam powody do radości. 

 

Tyle, że chwilami o tym zapominam 

i pozwalam, by troski mnie przytłoczyły. 

Ale mimo to wciąż ślepo wierzę, 

że wszystko się ułoży, 

że musi się ułożyć. 

 

Potrzebuje tylko trochę czasu, 

nic więcej.