Poetą się nie jest, poetą się bywa.

Poeci czasem siadają, nie mówiąc ani słowa.

W głowie obok myśli, kołaczą się wiersze.

Cisza ozięble wypełnia cztery ściany, wnętrze rozdzierają emocje.

Nieobecni duchem, odlatują na magicznym dywanie.

Nocą cierpią na niedobór ciepłych uczuć,

wieczorami- na samotność.

Rankiem wciąż nie śpią, za dużo się w nich dzieje.

Dniami zamyśleni, zagubieni, zrozpaczeni.

Czasem tylko z niepozornym przebłyskiem uśmiechu

Spojrzeniem błąkającym się jakby 1000 metrów nad ziemią

Oczami wnikliwie obserwującymi świat.

Poeci bywają w sobie, w Tobie, we mnie.

I tak naprawdę nigdy nie wiadomo,

co mają na myśli.