Wciąż jestem tylko małym, zagubionym dzieckiem. Poszukuję drogi, której nikt nie chce mi wskazać. Samotnie podążam przez labirynt życia, nie zostawiając żadnych śladów, po których mogłabym wrócić. To oznacza, że nie ma odwrotu. Nie mogę się cofnąć.
Czasami nie chcę już iść na przód. Wolałabym zatrzymać się, przeczekać wszystko, co złe. Nie ma takiej możliwości. Nawet nie wiem, kiedy straciłam ten przywilej. Czy chęć pozostania dzieckiem jest obłędem? Być może. W takim razie jestem obłąkana. Co z tego?
Samotna wyspa, raz po raz zalewana przez ocean. Tonę. Nie ma już ratunku.
Przestałam wołać o pomoc. Chciałabym przestać. Tylko, że rozpaczliwie jej potrzebuję. Smutnym spojrzeniem błądzę gdzieś w oddali. Po omacku szukam... szczęścia?
Boję się. Boję się swojej słabości, która dopada mnie coraz częściej. Przecież nie jestem słaba, nie mogę być. Gdzie podziała się niedawna siła, pewność że sobie poradzę?
Dziś już niczego nie jestem pewna. Poszukuję i czekam. Na następny dzień, kolejną noc, na to, co mnie jeszcze spotka. Może nie jestem gotowa, by się z tym zmierzyć, ale spróbuję. Będę walczyć, by któregoś dnia powiedzieć sobie, że nadszedł koniec. Wtedy skapituluję. Zostanę tchórzem.
Wygląda na to, że ja też jestem obłąkana.
OdpowiedzUsuńŚwiat mnie przeraża, a samotność wyniszcza. Chociaż jest tyle ludzi ... są tacy którzy nawet mówią, że kochają, a ja i tak czuję się opuszczona i samotna. Im bardziej potrzebuję pomocy tym bardziej widzę, że nie ma nikogo.
Pole ATP takie ściany duszy :C
OdpowiedzUsuńZostać dzieckiem tak naprawdę nie możemy..ale nie jest obłędem zatrzymanie dziecka w sobie. Bo tak naprawdę dorastanie, dorosłość jest fajna, jeśli nie widzimy jej jako zgorzknienia i czasem słuchamy tego swojego brzdąca w środku.
OdpowiedzUsuńA szczęście, cóż...to jest zawsze na wyciągnięcie ręki, tylko my nie zawsze chcemy je wiedzieć. Nie można tylko właśnie czekać...bo bardzo łatwo przeczekać całe życie.