"Długo­let­nie błądze­nie w ciem­nościach w poszu­kiwa­niu praw­dy od­czu­wanej, lecz nieu­chwyt­nej."

Pustka wyżera mnie od środka. Wczoraj uśmiech, dzisiaj czas na łzy. I to nie tak, że rozpaczam. Wyzuta z wszelkich emocji, opadłam na posadzkę. Nawet nie mam siły, by wykrzesać z siebie coś więcej. Gdyby tak móc zostać na dziś, na jutro, może jeszcze na tydzień. Z czarną dziurą myśli, które nie istnieją. Z niewypełnioną pustką, która spokojnie odejdzie, zamiast domagać się więcej mnie. Chyba nie lubię się dzielić. Nie wtedy, gdy w zamian dostaję jedynie kolejny chłód poranka i zakrwawione ślady na ziemi. Szloch duszy, coś, czego nie wypowiem, przecież wiesz. Gubiąc wszelką logikę, rzucam się w wir. Wir, którego nie chcę, a mimo to nie mogę znienawidzić. Odpycham od siebie wszystko, co złe. I wiesz co? Niewiele mi wtedy zostaje. Gdzie jest śmiech nocnego nieba, gdy go potrzebuję? Gdzie wschód słońca tysiącem odcieni błyszczący? Gdzie jestem ja? Chcę złapać w dłonie balon z uśmiechem, który ktoś narysował markerem. Czarnym, jak to, co

we mnie. Ale nie rozdają ich już na ulicy. To nie czas, gdy od przypadkowej osoby otrzymywało się więcej, niż mogło się wydawać. To czas, gdy się bierze, nie daje. Więc nie mogę oddać siebie, to wbrew panującym zasadom. Z resztą, kto chciałby przyjąć taki podarunek? Raczej przekleństwo. Więc szukam kogoś, kogo mogę przekląć. Kogoś, z kim mogę podzielić pustkę, rozciągającą się płachtą na błękicie nieba, przesłaniając to, co chcielibyśmy zobaczyć. 

Szukam.