"Prawdziwie szczęśliwym jest ten, kto nigdy nie stracił swego dziecięcego serca."

Zatrzymuję się, by zapisać ten moment. Bez ruchu chłonę to, co tak blisko w tej chwili. Wiem, że gdy zabraknie Cię obok, będę odtwarzać to w pamięci raz po raz. Czując to ciepło, dłoń na mojej dłoni, oddech na policzku, a uśmiech w oczach. Zostań proszę, bym nie musiała zapominać, jak to jest być kimś wyjątkowym. Zostań, bym mogła dalej mówić, przerywając milczeniem, które wypowiada więcej, niż bym mogła. Zostań, bym zastanawiała się, czyje serce bije tak charakterystycznie głośno, gdy zamiast dwóch, czuję jedno wspólne. Zostań, po prostu. Za mało słów, nawet jak dla mnie. Niewypowiedziane smakują lepiej, przecież wiesz. Kawałek po kawałku na nowo odbudowuję siebie, tę samą, a tak odmienną od poszarpanej wersji A. Niekiedy nie ma nic złego w planie B, który wciela się w życie jako kolejną próbę uchwycenia tego, czego poszukujemy. Więc szukam, bo przecież warto. Gdzieś tam na każdego czeka jakiś nieodkryty skarb, coś specjalnie dla nas. 

Czy znalazłam swoją małą skrzynkę szczęścia? Przekonam się, z czasem. Opłaca się czekać, gdy czekamy na coś takiego. Zamiast bierności, wybiegnę na przeciw kolejnemu porankowi, kropli deszczu na języku, marzeniu zamkniętemu w żółtym baloniku. Złapię swoją własną chmurę, by móc układać dowolnie wybrane kształty i śmiejąc się, zgadywać co przedstawiają. Każdego dnia wstanę, by może już nie wracać do ciepłej pościeli, zastąpionej przez Twoje ramiona. I będę taka, jaka zawsze chciałam być. 

Spełniona, szczęśliwa, kompletna.