"Smut­no odejść w życiu do chwi­li, w której ma się ochotę ot­worzyć książkę na stro­nicy dziewięćdziesiątej szóstej i dys­ku­tować z jej auto­rem począwszy od ka­wy, a kończąc na..."

Wyciągasz dłoń, której nie chwytam. Pierwszy raz chcę pozostać bierna. Zatrzymać się na etapie, gdy nie widzę sensu i radości brakuje. Skulona patrzę w ziemię, bo boję się spoglądać w oczy. Boję się, że Ty spojrzysz w moje. Wyblakłe, smutne, płaczące raz po raz. A przecież nie chcę, byś taką mnie pamiętał. Myślami wracać do dobrych czasów, to dzisiejszy cel. Tylko gubi się po drodze, tak samo jak ja. Patrząc, jak mijamy się ledwo słowo rzuciwszy, nic niewarte. Milczysz, gdy próbuję mówić. Obojętniejesz, gdy łzy mam w oczach. Bez słów, nie ma nawet nieporozumień. Tylko trochę boli, gdy tracę kogoś tak ważnego. Byłaś przecież zawsze i nie potrafię pogodzić się ze zniknięciem. Chcę tylko ponownie iść obok, nie za Tobą. Umykasz niepostrzeżenie, kierując się własną drogą. Smutek obejmuje mnie zamiast Ciebie i trzyma nieubłaganie długi już czas. Tęsknię, tak po ludzku, po cichu tęsknię. Czekam na lepszy czas, gdy słońce powita mnie śmiechem, chwilę przed naszą wspólną drogą. Pożegna zachodem, obserwowanym w biegu pełnym szczęścia. Czekam za murem, który chciałabym już zburzyć. Tymczasem on wzrasta, ja się kurczę. Mniejsza i mniejsza, niezdolna do jakichkolwiek działań. Mimo to próbuję zapełnić myśli mnóstwem drobiazgów, nawet tych nieistotnych. Rzucam się w wir, by nie pamiętać, jak źle jest bez Ciebie, jak źle samej ze sobą. Odłączam się, zamykając mały pokój, przykrywając kocem, zasypiając niespokojnie, gdy braknie czasu na sen. Nie patrzę już w gwiazdy, które jakoś przygasły. Nie widzę radości przysłoniętych. Może tylko rankiem budzę się z chwilowym uśmiechem, witając dzień, ponownie nie mój. Przecież któryś dostanę na własność, choć może to jeszcze nie teraz.