"Na­wet gdy­by zły los miotał na­mi jak rwąca rze­ka miota łupinką orzecha, nie traćmy nadziei. Zaw­sze jest ja­kiś brzeg do które­go za­winiemy, by roz­począć no­we życie."

"Porzucaj łańcuchy i kotwice, a zachowuj statek. A gdy będzie uszkodzony, napraw go, ponownie czyniąc z niego coś piękniejszego. Nie pozwól sobie skończyć jako wrak."

Więc nauczę się zostawiać pewne rzeczy za sobą, zrywać mosty, burzyć mury, odcinać się i patrzeć do przodu. Pozwolę sobie na odrodzenie, zostawiając czarne fragmenty za sobą. Pogodzę się ze zmianą, wyciągając wnioski i szlifując to, co we mnie dobre. Wstanę, ruszając ze zdwojoną siłą. Bo mam w sobie tę siłę i wiem, że mogę zmienić wszystko na lepsze. Ponownie uśmiechnę się do siebie, wiedząc, że zdobędę każdy szczyt. Ze świadomością, że za każdym razem ktoś wyciągnie dłoń i pomoże pokonać demony czające się w szafie. Na dziś zamykam je na klucz, wyrzucając go do rzeki przeszłości. Tej, w której nie chcę już brodzić chociażby po kostki. Zasypię ją więc dobrymi chwilami, uśmiechem, codzienną radością. Odejdę daleko, by dziś ponownie otworzyć się na świat.