It takes me back to when it all first started.

Tak bardzo jak wczorajsze słowa, bolało mnie chyba tylko coś, co usłyszałam raz w dzieciństwie i coś później, jakieś sześć lat temu. Trzy lata temu bolała mnie zaistniała sytuacja, ale wtedy było trochę inaczej. Jakiś czas temu borykałam się z problemem, który powodował podobne poczucie bezsensu
i brak wiary w cokolwiek jak teraz. Dawno jednak nic nie zraniło mnie tak bardzo. Dawno nie czułam się taka rozbita. Nie wiem co ze sobą zrobić, nie wiem o czym innym myśleć. Próbuję zająć się tym, co zwykle ostatnio, ale nie mogę się skupić. Wszystko zdaje się nie mieć sensu. Nagle plany i cała ta zwykła rzeczywistość zniknęły. Rozsypały się i ja też się rozsypałam. Nie mogłam w nocy spać. Nie mogę jeść. Cała się trzęsę. Nie mogę udawać, że nic nie stało i nie mogę przestać płakać raz po raz, nawet jeżeli to tylko kilka łez, które próbuję ukryć. Nie mogę też do ciebie zadzwonić i ci tego wszystkiego powiedzieć. Żałuję, że zadawałam pytania, że narzekałam, że robiłam to wszystko, czego wiem, że nie znosisz. Może nie trzeba było być tą wersją siebie, może trzeba było wcześniej
o wszystkim porozmawiać i to wyjaśnić, zmienić. 

Tęsknię. Tęskniłam przed tą rozmową i tęsknię teraz, chociaż już nie powinnam. Nie da się przestać tęsknić z dnia na dzień. Nie da tak o kimś zapomnieć. Szczególnie teraz, gdy tak dużo wolnego czasu sprawia, że nie mogę całkowicie zająć myśli czymś innym. To najgorszy czas na to, co mi powiedziałeś. Najgorszy czas, który nie pozwala na wyjaśnienia. A bez wyjaśnień, bez moich zapewnień, zdecydujesz o tym, czego jeszcze wczoraj nie mogłam sobie wyobrazić i poniekąd dalej nie mogę. Uwzględniałam cię we wszystkich zarysach planów. Mieliśmy też wspólne plany, jak lot na Islandię. Marzenie życia.
Z tobą spróbowałam tyłu różnych rzeczy i myślałam, że to nowe spojrzenie na rzeczywistość już ze mną zostanie. Myślałam, że będzie już tak, jak jest, pomimo wszystkich "ale". Nagle okazuje się, że byłam w błędzie, tylko, że nie potrafię zaakceptować i wybaczyć sobie tego błędu. 

Znowu mam przed oczami ten kadr z filmu, w którym para jedzie samochodem, a ona nagle otwiera drzwi od strony pasażera i wychyla się za nie. Z naprzeciwka jedzie samochód i właściwie w ostatniej chwili udaje mu się skręcić i wciągnąć ją z powrotem. Więc gdy czuję kompletny bezsens, myślę o niej, jak się wychyla i myślę, że też bym tak zrobiła.

Broken bottles in the hotel lobby
Seems to me like I'm just scared
Of never feeling it again
I know it's crazy to believe in silly things
But it's not that easy